Op weg naar mezelf
Deel 1
Soms duurt het even voordat je terug komt bij jezelf en bij wie je eigenlijk in wezen bent. Met deze nieuwe serie blogs wil ik je inspireren om je hart te volgen. Hoe oud of jong je ook bent het is nooit te laat om een nieuwe weg in te slaan.
Nu ik 50 ben geworden voelt het voor mij zo intens als een nieuw begin, als de start van iets moois, iets passends… Alsof ik net 25 ben en aan het begin sta van mijn volwassen leven …. Eigenlijk voelt het nu pas als helemaal mezelf zijn en nu ook echt als volledig leven met en vanuit mijn hart.
Het innerlijk vuur gedoofd
Mijn reis naar mezelf verliep met vele omzwervingen. Afslagen die niet verkeerd waren – want van ieder stuk van de weg leer je zoveel – maar me wel verder afbrachten van wie ik werkelijk was. En me verder weg leiden van het werk en leven waar ik echt gelukkig van werd, waar mijn innerlijk vuur van ging branden.
Terug naar het begin
Als kind weet je vaak intuïtief wat je wilt worden, of in ieder geval wat je heel graag doet en waar je heel blij van wordt.
Toen ik op de basisschool zat was er ook al een CITO eindtoets. Wij mochten na de toets een tekening maken van wat je later wilde worden. Ik was als kind al gek op dieren en in die tijd had ik samen met mijn zus net onze eigen pony.
Je kunt je misschien wel voorstellen wat ik toen tekende? Ik tekende mezelf met een mestvork in mijn handen bij een stal met pony. Met een big smile op mijn gezicht, dat snap je vast wel. Helaas heb ik er geen kopie van maar dat is wacht ik echt wilde. “Iets” met paarden doen. Al was er toen nog niet zoveel mogelijk als nu, anders was het misschien toen al wel anders gelopen…
Het schooladvies
Toen kwam de uitslag met het schooladvies. Het advies was HAVO/VWO brugklas. Bij deze uitslag stond de aanvullende opmerking dat ik echt veel meer in mijn mars had en dat ik beter kon gaan leren en studeren dan in de stallen met mijn handen te werken. Zo word je al vroeg gestuurd om je eigen innerlijk vuur en creativiteit te laten gaan.
Steeds verder weg van de liefde voor dieren
Ik zal je niet vermoeien met de hele VO periode. Een paar momenten licht ik er uit om ook jou te inspireren om eens te kijken welke momenten in jouw schooltijd bepalend waren voor je de keuzes die je hebt gemaakt en de weg die je bent ingeslagen.
Voor mezelf zijn een aantal dingen bepalend geweest. Ik was vaak ziek en daardoor ben ik naar de HAVO gegaan, dat is op zich niet bepalend want de HAVO paste prima bij mij. Maar dat ik vaak ziek was en erger nog, onbegrepen ziek is wel heel bepalend geweest. Achteraf kan ik alles plaatsen maar toen die tijd heb ik me er best ongelukkig door gevoeld.
Troost vond ik bij de dieren, onze hond, katten en natuurlijk onze lieve pony. Maar ja, ik kon best wel goed leren, dus ging ik me richten op een andere liefde van me, het lezen en schrijven. Het idee om journalist te worden was geboren.
Een verhaal is als een spannend boek
Talen daar was ik goed in en ik las stapels boeken. Herken je dat, dat je met een zaklamp onder de dekens tot diep in de nacht een boek lag te lezen?
Dat mijn zoon nu af en toe tot laat op zijn scherm zit in bed kan ik daardoor best wel begrijpen. Dat is ook jezelf verliezen in een verhaal, net als ik met een boek had en nog steeds heb.
Kun je een spannend boek wegleggen als je het bijna uit hebt? Ook al is het veel te laat en gaat de volgende dag je wekker weer vroeg? Nee?! Ik ook niet en onze kinderen kunnen ook niet midden in een filmpje stoppen met kijken… we willen toch allemaal graag weten hoe het afloopt. Nieuwsgierigheid is een mooie eigenschap toch?!
Rechtsaf in plaats van linksaf
Die passie voor lezen en schrijven gecombineerd met een flinke dosis nieuwsgierigheid was een mooie combinatie voor een de keuze voor de school voor Journalistiek. Tot ik vlak voor de definitieve moment van het kiezen van een vakkenpakket bij een concert de geluidstechnicus aan het werk zag bij een immens mengpaneel… daar ging een ander vuur van aan… en opeens besloot ik rechtsaf te gaan… de techniek in…
Dat was niet de makkelijkste weg, opeens moest ik een exact pakket kiezen. Terwijl ik voor ik voor de talen dikke cijfers haalde, koos ik een pakket met mijn slechtste vakken.
Geluidstechnicus ben ik helaas nooit geworden, daar kwam die gezondheid weer de hoek omkijken. Ik bleek fysiek niet sterk vanwege – naar veel later pas bleek – aangeboren afwijkingen. En om geluidstechnicus te worden moet je toch echt sterk zijn en mee kunnen sjouwen met alle apparatuur.
Daar zat ik dan na de HAVO op de HTS met een lijf wat niet meewerkte in een technische richting waarmee ik geen idee had wat te doen nu geluidstechniek afviel…
Soms moet je keuzes te vroeg maken en je vakkenpakket of studiekeuze is er eigenlijk één van… of toch… als me nou eens niet was afgeraden om mijn liefde voor dieren te volgen… als hierin was meegedacht in plaats van het rigoureus af te serveren… wat was er dan gebeurd?
Toeval? Bestaat niet!
Niets gebeurd voor niets. Ook de gebeurtenissen die ik net heb beschreven niet. Achterom kijkend de laatste jaren en natuurlijk nu ik net 50 ben geworden, weet ik precies waarom het is gelopen zoals het is gelopen en wat het mij heeft gebracht.
Zoals ik in de serie blogs Een reeks van toevalligheden al geschreven heb geloof ik niet in toeval. In het eerste blog van die reeks schrijf ik er dit over:
Ondertussen zijn er zoveel “toevalligheden” op mijn pad gekomen dat ik er echt in geloof dat toeval niet bestaat. Bepaalde dingen gebeuren niet voor niets, het heeft een reden, een bedoeling. Deze toevalligheden helpen je verder, ook al lijkt het soms in eerste instantie niet zo, lijkt het eerder of het je tegenwerkt. Maar als je nadien achterom kijkt zie je hoeveel het je heeft gebracht
Op naar het volgende kruispunt
Hoe het pad zich verder ontvouwt en welke kruispunten in mijn leven ik verder nog ben tegengekomen lees je in het volgende deel. Soms lijken keuzes allesbepalend te zijn en lijkt er geen weg meer terug… Maar weet dat je altijd een nieuwe keuze kunt maken en dat je altijd een nieuwe weg in kunt slaan want…
Je bent nooit te oud om je hart te volgen